Σώπαινε!!

Σσσσσ...μη μιλάς..

Την αλήθεια και την ειλικρίνεια που με τόσο πάθος ζητούν από εσένα...δεν την αντέχουν..

΄Η θα λες αυτά που θέλουν να ακούσουν ή θα βρίσκεσαι απέναντί τους...εχθρός, (κατα)κριτής...

Για αυτό σου λέω...σώπαινε...

 

Τι και αν όταν σωπαίνεις, φαίνεσαι αδιάφορη στα μάτια τους, και αρχίζει πάλι το παιχνιδάκι των ερώτησεων...

-Τί έχεις;

-Γιατί δε μιλάς;

-Τί μου κρύβεις;;

-Τί έκανα;;

-Εγώ φταίω;;

 

..και πάλι από την αρχή..

Ανοίγεις το κουτάκι και όποιον πάρει ο Χάρος...

...και εκεί που πας να νιώσεις ανακούφιση, που είσαι αληθινή,

αρχίζει πάλι ο καυγάς....

 

...και πάντα καταλήγει σε βαριές κουβέντες...

...που μένουν στο μυαλό σου, και κάνουν την αγάπη να μικραίνει...

κάθε μέρα και μια ίντσα...κάθε κουβέντα και ένα εκατοστό...

 

 

..και καταπίνεις, και σωπαίνεις, και ξανακαταπίνεις....

και αρχίζεις να κατηγορείς τον εαυτό σου...να μονολογείς

"αφού τα ξέρω, τί μιλάω;"

"τί το ανοίγω το ρημάδι;"

"αφού μιλάω σε τοίχο, γιατί μιλάω;;;;"

 

Και αποφασίζεις να σωπασεις.

Ανοίγεις το συρταράκι με τις μάσκες, και φοράς εκείνη την όμορφη, τη χαμογελαστή, τη "δε συμβαίνει τίποτα"

Τη φοράς μια μέρα, μια βδομάδα...ένα μήνα...και όλα είναι μια χαρα..

Μέχρι που τα αυτιά σου πληγιάζουν από το λάστιχο, και αποφασίζεις να τη βγάλεις...

 

Και τότε ακούγονται άλλες ατάκες..

"Άλλαξες", "δεν είσαι αυτή που γνώρισα" "σκέφτεσαι ύπουλα¨και πολλά άλλα τέτοια όμορφα...

...και εκεί είναι που αρχίζεις να το χάνεις..

Ανάσες...

 

Και μετά προσπαθείς να το ξεχάσεις...

και χαμογελάς...σαν να μη συνέβη τίποτα...

 

Μέχρι την επόμενη αφορμή ,την επόμενη σπίθα, που θα ανάψει τη φλόγα, και το σύμπαν θα πάρει ΦΩΤΙΑ!!!

 

Παραμύθι με άσχημο τέλος

"Πόσο καιρό έχει να σου πει κάποιος ένα όμορφο παραμύθι;;;
Με δράκους και νεράϊδες, που να μην έχει απαραίτητα καλό τέλος;;;;


Άκου λοιπόν...
Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σπηλιές. Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο,πότε να συλλογίζεται για την ύπαρξή του,
και πότε να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του και να φυσά φλόγες.

Μια μέρα λοιπόν μια νεράϊδα ήρθε και κάθησε στη μύτη του...
Ο δράκος ξαφνιάστηκε. Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
- Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.
- Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
- Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράϊδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση... όμως του απάντησε:
- Όχι.. όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.


Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει...
όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράϊδα...
Θέλησε να τη φιλήσει... μα η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της.
Ο δράκος δάκρυσε... όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.

Η μικρή νεράϊδα πέθαινε στην αγκαλιά του...
...του ψιθύριζε απλά το μυστικό...
...ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ...
...ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ..."

Αν και κυκλοφορεί αρκετό καιρό στο διαδίκτυο, εγώ το διάβασα μόλις πριν λίγες μέρες..
Μου το έστειλε ένας παλιός μανιταρένιος φίλος...
Ναι ναι...καλά το έγραψα...μανιταρένιος..

Όπως όλα τα μανιταράκια έτσι και αυτός εμφανίστηκε στη ζωή μου ξαφνικά..
Μπορεί το "έδαφος" να ήταν κατάλληλο, γεμάτο υγρασία, πολλές βροχές, και αρκετό σκοτάδι...αλλά εγώ δεν τον περίμενα..

..και οχι απλά δεν τον περίμενα, νόμιζα πως δεν τον ήθελα καθόλου στη ζωή μου....
..και επειδή υπάρχουν πολλά είδη μανιταριών, και εγώ είχα πρόσφατα φάει τα μούτρα μου με ένα τέτοιο, παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες...
..συνεχώς τον ξερίζωνα και εκείνος κάθε τόσο ξαναφύτρωνε...

Μέχρι που με επιμονή και υπομονή κατάφερε να με πείσει πως δεν ήταν σαν τα άλλα μανιτάρια...
Ήταν ένα αστείο μανιταράκι, με μια δόση παραισθησιογόνου,
 που με ταξίδευε και με έκανε να χαμογελάω...

Βεβαια ο καιρός πέρασε και το μανιταράκι έφυγε...
...αλλα που και που εμφανίζεται ίσα για να δώσει το παρόν...
...και έπειτα χάνεται ξανά!!!

Όπως και να έχει, ο,τι και αν έγινε, θέλω να ξέρει πως εκείνο το κομματάκι που λέγαμε,
του ανήκει και θα είναι πάντα δικό του...
...τι και αν δεν μπορούμε να τα λέμε τώρα πια...
Εγώ έχω κρατήσει ΜΟΝΟ τα καλά..

...και πως ακόμα περιμένω το τέλος απο εκείνο το παραμύθι που άφησε στη μέση...

Φωτογραφίζοντας τα γυμνά μου πόδια...

 

 

 

Είναι μέρες τώρα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ίδια ιδεά..

..να πατήσω το pause....

...να πάρω τη φωτογραφική μου

...να ξεθάψω τα παλιά all starακια μου μέσα απο την κούτα,

 που ξεκουράζονται παρέα με τα martinακια μου εδώ και χρόνια...

...και να ξεχυθώ στους δρόμους για να βρω αυτο το κάτι..

...Να τραβήξω μια φωτογραφία, που να μου αρέσει τόσο πολύ, και να μην μπορώ να σταθώ απο την ανυπομονησία μου για να γυρίσω σπίτι και να τη δω στη μεγάλη οθόνη...

 

Στη διαδρομή της επιστροφής να χαμογελάω και να κρυφοκοιτάζω τη μικρή οθόνη της φωτογραφικής...

..και να νιώθω γεμάτη...

...αλλά δεν ξέρω που είναι η κούτα μου, ούτε τί είναι αυτο το κάτι...

...και έτσι μένω εδω, ξυπόλυτη...περιμένοντας...φωτογραφίζοντας τα γυμνά μου πόδια...