A broken promise...

Statler and Waldorf!!

Σήμερα παίζαμε ένα παιχνίδι...
Μου είπες :"τη φέρνουν οι νεράιδες" 
και εγώ απάντησα : "την άνοιξη"..
..και ήταν η σωστή απάντηση..

...τι και αν κανείς δεν κατάλαβε στην παρέα το πώς..
...εγώ γι' αυτο σ'αγαπάω!!!!


 

Τάλγκο

...Θα διάβαζα μέχρι είκοσι φορές το κάθε γράμμα σου,
το διάβαζα δυο-τρεις φορές όταν ερχόταν,
το φιλούσα, το έχωνα στη τσάντα μου, το ξαναδιάβαζα στο λεωφορείο.
Το κρατούσα σφιχτά στα χέρια μου να μη μου το κλέψουν,
μη μου το αρπάξει κανείς, το κρατούσα όπως κρατάει
η μάνα το χέρι του παιδιού της όταν διασχίζουν κεντρική λεωφόρο.
Είμασταν συνεχώς μαζί, οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου είχαν καταντήσει ωχροί σαν αναμνήσεις. 
Μου έτυχε να βρεθώ με μεγάλη παρέα στο εστιατόριο χωρίς να πω ούτε ν'ακούσω λέξη.
Κάποια στιγμή το μάτι μου καρφώθηκε σε μια άδεια καρέκλα όπου σιγά-σιγά εμφανίστηκες εσύ και μου χαμογέλασες. 
Οι άλλοι έπαψαν να υπάρχουν.
Για μένα, η μόνη κατειλημμένη καρέκλα ήταν αυτή η καρέκλα, 
η κενή ...
 
Τάλγκο, του Βασίλη Αλεξάκη